A CIDADE

TARDE
Está a camiña-la tarde
e empeza a me saudar dende fóra,
veme neste recuncho de luz
que fun construindo
a cada hora para non durmir,
mírame triste
porque sabe que estou lonxe,
pregúntase, seino, se
serei sempre así,
un pequeño e solitario refuxio de arañas,
reclinada no alleo, tal vez si...
Eu tamén a observo a ela
e pregúntome se será sempre así,
unha luz que se afasta,
que me deixa e que se escapa
sen que a penas poida
aproveita-lo tempo para contemplala.


GOLPES DE LUZ

Elas esas pequenas arañas
que chegan a tódolos recunchos tamén están aquí,
acósanme coma antes
como a morte acosa a mente dos nenos.
Elas, xa soben, van escalando sigilosamente
os ollos moi abertos e tornan
unha e outra vez sobre os seus pasos
abráianme.
Coma golpes de luz, nocturna,
navegan entre as túas propias tebras,
elas,
feixes de sede,
agonía do veleno.
Tempestade de vida,
elas, cruel compaña,
soidades,
as ideas, a morte,
elas, a única vida.


9453

Estou deixando o teu solo a cada paso
e esas luces verdes que me separan de ti
sitúanse no meu desgraciado horizonte.
A chovia apaga este día
no que semilla que todo remata
e embarco cara a unha terra de prantos de ceo
onde xa non sei máis que adora-lo
incerto bafo que me dá vida
e que tornarei a esperar cada noite.
Unha luz, vermella agora, e o aire
ó borde dunha pista de aterraxe
na que sempre dice sí.