O LUME I

DESEXO
Moitas tardes anhelo de ti o corpo,
máis aló da carnes,
o leve salaio que me guindas na face
ese lumieiro de vida
agachado nos teus beizos de escuma,
o bico fuxidío das portas
que te ven sorrir cando observan
como me acerco ó teu halo de cristal cando presinten o escuro xeito en te amo
o pé das rochas que nos ladran enfurecidas.
Non sospeitas nesas tardes
o poder dos teus latexos,
a irremediable sucesión de imágenes de lume
onde surcas espacios nús,
e sei entón máis que nunca
todo o que atopei en ti,
a cova na que se esconden
os tesouros da túa vida,
e o azul das tardes de sábado
e a aperta cálida do abrigo.



AFONDEI EN TI
Afondei no teu corpo de
mares salgados i escumas, rachantes
ondas e algas trepadoras onde
sentía os marmurios
das túas costas
e foi nese intre o noso
un camiño incerto na treboada de dous barcos
cruzando o mesmo mar estreito
na noite escura.



VOLTAR
Ninguén sabía o extremo
nome das cousas
ata que chegaches de novo espido
coma un ramo cativo de
nenos que se agochan
uns nos outros para suplicar
atención,
unha corrente de aire
quente como o último lume
das fogueiras de San Xoán,
como a cinza que mancha
os pés de recordos que arden
no pasado, sen lume a penas pero co doce
aloumiño do tempo que está por voltar.



O TEU RECORDO
O recordo da mañá
non es ti senón atúa aperta espida
e un vestido branco como o das miñas bonecas,
a luz a través del, a man no lombo
e o pelo mollado ó espertar...
Chámasme e os meus pés miudos
tropezan co sol na madeira
recollo o pelo e con aire
despistado no sorriso
mírote
sabendo que por fin menceu.